2010 йил мен учун оғир келган. Айни Янги йил арафасида фирмам «банкрот» бўлди. Аммо буни энди тили чиққан болаларингга қандай тушунтирасан?!
Аёлим Хадича кичиги билан декрет таътилида ўтирганди. Шундай оғир кунларда Қорбобо машмашаси бошланди. Ўғилларим Алишер ва Бобир ҳар куни «Қойбобо чақияйлик», деб қулоқ-миямни ерди. Тутақиб кетардим.
Э, қанақа Қорбобо?! - деб жеркиб ташладим уларни.
- Дунëда ҳеч қанақа Қорбобо йўқ!
- Бой!!! - деди каттаси чучук тиллари билан.
Унга жимиттой ҳам қўшилди. Ўзининг ақли етмайдику-я, буни унга “катталар” ўргатишган. Хадича ҳам шулар билан тил бириктиргандай менга қараб жилмаярди.
-Кап-катта хотин, сен нега илжаясан?, - бақириб бердим охири.
- Бу Қорбобо текинга келса экан. Бир келганда эллик-юзни «уриб» кетади.
Бугун менга бир сўм ҳам пул! Янги йил дастурхонини эплаб берсам ҳам яхши...
Янги йил куни Хадича кичик синглисини чақириб, оддий маҳсулотлардан шундай дастурхон тузади-ки, кўриб ҳайрон қолибман. Ҳатто бу қадар тиришиб дастурхон ясатишнинг боиси не, деб ўйлаб ҳам қолдим.Кечқурун дастурхон атрофида жамулжам ўтиргандик, тўсатдан қопини орқалаганча Қорбобо кириб келса бўладими?! Эр-хотин ялт этиб бир-биримизга қарадик.
У жилмайиб, мен ўқрайиб... сабаби у Қорбобони дадаси чақирган, деб ўйлаб жилмайган, мен эса бу унинг ҳийласи, деб ўқрайганман.
Чунки, Қорбобонинг пулини барибир мен тўлайман-ку! Аммо болаларнинг хурсандлигини бир кўрсангиз эди! Уйни бошга кўтаришди, ўзиям. Кичиги бироз ҳайиқиб турди, каттаси Қорбобо ҳакида шеърлар айтдими-ей, қўшиқ айтиб, рақс ҳам тушишди.
Яна денг, Қорбобо уларга катта халтада совға ҳам берди. У болаларимга совға бергани сайин мен терлайвердим. Пулини тўлолмай шарманда бўлмасам эди...Ниҳоят, унинг кетадиган вақти бўлди, шекилли, ўрнидан қўзғалди.
Шапалоқдай квитанцияни бурнимга суқди. «Ана бошланди!», ўйладим хавотир билан.Имзо чекиб юборинг! Қорбобо соқолини селкиллатиб менга ручка тутқазди.
Қоғоздаги рақамни кўриб додлаб юбораëз дим:- 250 минг сўм!?
- Қанақасига 250 минг бўлади? Қорбобоман деб, ўзингиздан кетманг, оғайни... Қорбобо кулди.Қўрқманг, ака, пули тўланган! - деди мени танг қолдирганча.Мен яна хотинимга қараб ўкрайдим. У елка қисди. Бу сафар квитанцияга синчиклаб кўз югуртирдим.
- Ие? - дедим унда ëзилган манзилни кўриб. - Адашиб қолибсиз-ку, бобожон.
Бу ахир ўнинчи уй эмас, Ўнинчи “А” уй-ку!Бу сафар қорбобо гангиб колди. Болаларнинг қўлидаги совғаларга тумшайиб қараганча пўнғиллаб:-Э, падарига лаънат “А”, “Б” сининг! - деганча ғойиб бўлди. Биз қаҳ-қаҳ отиб кулиб юбордик.Қарангки, ўша сафарги янги йилимиз ҳам саргузаштсиз ўтмади. Яратган ҳам қўлим қисқалигини билиб, Қорбобони йўлдан адаштирган, шекилли...
Муҳими, болаларимнинг орзуси ушалди! Ахир, бу мўъжиза эмасми?!
Рустам Парпиев, тадбиркор.
