Қайнона билан келиннинг гапи - гапига тўғри келмади. Қайнона“ади” деса, келин “бади” деди. Бўш келмади. “Каттаман” деб қайнона кўприк бўлмади. “Ёшман”, деб келин тилини  тиймади. Икки ўртада қолган
йигит қайси бармоғини тишламасин оғриди. Ноилож аламини хотинидан олди. Бир мушт тушурганди, кўзи кўкарди.

     Бундай муносабатга кўникмаган келин аразлаб кетди...

      Қайнона ҳовуридан тушди. Келинини кечирган бўлди. Ўғлини уни олиб келишга жўнатди. Куёвни бутун бошли оила талади:

 -Ҳовлимга қайтиб оёғингни босма, -деди ота. Сенга берадиган қизим йўқ.

-Тор қорнимга сиққан, кенг уйимга ҳам сиғади, - деди она.

-Синглимни урган қўлларингни синдираман, - деди ака.

-Сизга текканидан бери дарддан чиқмайди, - деди қайнопа.
Хуллас, бутун оила куёвга  қарши турди. Ҳеч ким ундан: “Нега қўл кўтардинг?”, деб сўрамади. Қарс икки қўлдан чиқишини ўйламади. Куёвнинг авзойи бузилди. Бурилиб кетди. Келин кўрдики, вазият қалтис. Эрига таъна қилишяпти. Эрига бу гаплар оғирлик қилишини билди. Бу гапларни кўтараолмаслигини билди...

     Шунинг учун ортидан югурди. -Тўхтанг, мен сиз билан кетаман!  Келин ортига ўгирилди.

      Ғалати аҳволда қолган яқинларига  гуноҳкорона боқди. -Узр, айб мендан ҳам ўтганди...

Лола ЎРОҚОВА.