Кўп қаватли уйларнинг бирида фақиргина бир оила яшарди. Эр-хотин ва саккиз ёшли болакай. Ота-она кун бўйи ишда, бола эса уйда ёлғиз ўзи қоларди. У ҳар куни олтинчи қават деразасидан пастга - болалар майдончасида велосипед миниб юрган тенгдошларига ҳавас билан термиларди. У ҳам ўзининг шунақа велосипеди бўлишини орзу қиларди. Лекин оилада бу орзуни амалга ошириш учун на пул, на вақт ва ҳаттоки боланинг орзусини эшитадиган кимса ҳам йўқ эди. Болакай ўз орзусини ошкор қилса, ота-онасини қийнаб қўйишни англар, шунинг учун уларга лом-мим демасди. Бир куни у онасининг «Худо меҳрибон, чин дилдан нимаики сўрасанг, албатта беради» деган сўзларини эслади ва шу он қоғоз, қалам ҳозирлади. Катта қоғозни юзлаб бўлакларга бўлди ва ҳар бир қоғоз парчасига « Эй, Худойим, менга велосипед бер», деб ёзди. Болакай ўз орзуси ёзилган қоғоз парчаларини олтинчи қават деразасидан ташқарига бирин-кетин ирғита бошлади. У «Худога қоғозларимнинг бири бўлмаса, бири албатта етиб боради ва Унинг менга раҳми келиб, велосипед жўнатади», деб астойдил ишонди. Кунлар ўтиб борар, бола ҳар куни одатий ишини такрорларди - қоғозчаларни деразадан сочарди. Унинг хаёлини велосипед орзуси буткул эгаллаб олганди. Болакай қоғоз сочиб бўлгач, яна шу ишга шўнғирди. У бу юмушга дарслик дафтарларигача сарфлади. Болакай бошқа ҳамма нарсани унутиб, телбаларча қоғозларни йиртар, ёзар ва деразадан ирғитарди. Баъзан қоғозларга ручка сиёҳига болакайнинг қоп-қора кўзларидан томчилаган ёшлар сингиб кетарди. Кунлар ўтаверарди, болакай ҳар куни тонгда «Бугун Худога қоғозим етиб боради» деган умид билан янги руҳда ишини бошларди. Ниҳоят, бир куни эшик тақиллади. Болакай югуриб бориб, эшикни очди. Очдию остонадан нарида чиройли кийинган, чамаси қирқ беш ёшлардаги кимсани кўриб ҳайрон бўлди. Бегона одамнинг қўлида болакай чин дилдан орзулаган, ҳар оқшом тушларига кириб чиқадиган велосипед турарди. Нотаниш кимсанинг кўзларида мунгли табассум зоҳир эди. У енгил хўрсиниб велосипедни болага узатди.
- Қоғозинг Худога етиб борди, ўғлим, бу сенга. Миниб юр...
Болакай нима дейишни билмади. Ҳиммати зўр одам зина томон йўланаркан, бир-икки қадам ташлаб ортига ўгирилди, кўзларида ёш кўринди. У бор кучини тўплаб, деди:
- Энди Худодан бир мартагина “шу велосипедни олиб келган амакига ҳам фарзанд бер”, деб сўрагин, хўпми?!