​

Қадим замонларда бир қирол сарой йўлига қоя тош қўйиб, ўзи 

узоқроқдан кузата бошлабди. 

Мамлакатнинг энг бой 

тижоратчилари, карвонлари, сарой аъёнлари ўша тошни айланиб ўтиб, саройга киришибди. Ҳаттоки баъзилар баланд овозда қиролни қоралашибдии: "Халқдан шунча солиқ йиғиб оладию, ўзи йўлларга қараб ҳам қўймайди”. 

   Кунларнинг бирида қишлоқдан саройга мева олиб келаётган деҳқон йўлдаги тошни кўриб қолибди. Сўнг тўхтаб, бироз қийналиб бўлса хам тошни 

йўл четига сура бошлабди. Тошни йўл четига чиқазиб, халтасини энди елкасига ортмоқчи бўлган экан, нарироқда, тошни ўрнида ётган кўзага кўзи тушиб қолибди. У кўзани очиб қараса, ичида тўла олтин эмиш. Кўзанинг энг устки қисмида :

"Бу олтинлар тошни олиб ташлаган одамга тегишли” - деган ёзув бўлиб, унга,

қирол муҳри урилган экан..

АЛҚИССА..Ҳамма шикоят 

қилаётган қийинчиликларга 

эътибор бермай, вазифани бажарган одам, албатта, ўз меҳнати самарасини кўради.